Ona je zamolila 68 tinejdžera uzrasta od 12 do 18 godina da se odreknu svih svojih elektronskih uređaja, odnosno da isključe mobilne telefone, računare, televizore i tablete na osam sati i da za to vreme ni s kim ne komuniciraju.
Ono što su smeli da rade u tih osam sati bilo je pisanje, crtanje, čitanje, pjevanje, šetanje i bavljenje sličnim aktivnostima.
Autorka eksperimenta željela je da dokaže da se moderni tinejdžeri ne mogu zaokupiti takvim stvarima i da su potpuno nesvjesni svog stanja.
Prema pravilima eksperimenta, deci je savetovano da prekinu eksperiment ako osjete pretjeranu tjeskobu, nelagodu ili napetost i da zabilježe vreme i razlog prekida.
Rezultati su bili krajnje iznenađujući, a treba uzeti u obzir da je eksperiment sproveden prije deset godina, kada je tehnologija bila daleko manje rasprostranjena nego danas.
Od 68 ispitanika, samo troje je završilo eksperiment – jedna djevojčica i dva dečaka. Tinejdžerka je osam sati zapisivala svoja osjećanja u dnevnik.
Jedan od dečaka pravio je maketu jedrenjaka, uz pauzu za ručak i šetnju psa.
Drugi je prvo sortirao i sistematizovao svoje zbirke, a zatim se bavio presađivanjem cvijeća. Niko od njih nije imao negativnih emocija tokom eksperimenta i nije primjetio pojavu “čudnih” misli.
Troje učesnika eksperimenta izjavilo je da su imali “suicidalne misli”, a petoro je doživjelo napada panike. Kod 27 tinejdžera zabilježeni su simptomi kao što su mučnina, znojenje, vrtoglavica, talasi vrućine ili bolovi u stomaku. Gotovo svaki od njih prijavio je osjećaj straha i tjeskobe.
Zanimanje i uzbuđenje novonastalom situacijom i suočavanjem sa samim sobom splasnulo je kod skoro svih učesnika početkom drugog ili trećeg sata. Desetero tinejdžera koji su prekinuli eksperiment osjećalo se tjeskobno nakon tri ili više sati samoće.
Tinejdžeri su tokom eksperimenta jeli, čitali, pisali, slagali Lego kockice, crtali, išli u muzej, igrali se sa psom ili mačkom ili svirali. Dok su nakon eksperimenta skoro svi u nekom trenutku pokušali da zaspu, niko nije uspeo, zbog misli koje su im se motale po glavi.
Nakon završetka eksperimenta 14 tinejdžera odmah je pristupilo društvenim mrežama, 20 se javilo svojim prijateljima, troje roditeljima, a pet je otišlo u posjetu prijateljima. Ostali su uključili televizore ili počeli da igraju igrice. Osim toga, gotovo svi su odmah uključili muziku ili stavili slušalice na uši.
Svi strahovi i simptomi nestali su odmah nakon završetka eksperimenta.
Zanimljivo je da su 63 tinejdžera eksperiment prepoznala kao koristan i zanimljiv za samospoznaju. Šestoro učesnika i sami su ponovili eksperiment i tvrde da su uspeli nakon nekoliko pokušaja.
Kada su tinejdžeri analizirali šta im se dogodilo tokom eksperimenta, 51 osoba koristila je izraze kao što su “zavisnost”, “doza”, “povlačenje”, “ispada da ne mogu da žive bez…”
Svi su rekli da su bili užasno iznenađeni mislima koje su im se javljale tokom eksperimenta, ali nisu mogli da se nose s njima zbog pogoršanja opšteg stanja.
